Pierwszy spacer Sonyeo

Nadszedł dzień, kiedy Sonyeo dostała swoje pierwsze, porządne (a nie robione telefonem na szybko) zdjęcia "poza domem". Wybrałyśmy się na mały spacer po Międzyzdrojach i podczas tego pierwszego, wspólnego wyjścia starałyśmy się zwiedzić choć część ładniejszych czy bardziej charakterystycznych miejsc w tym mieście, czy do końca nam to wyszło, to już inna kwestia. Muszę przyznać, że obie troszkę się stresowałyśmy - ja niestety spojrzeniami przechodniów i moimi "umiejętnościami" fotograficznymi, Sonyeo zaś, nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji, jedynie swoim wyglądem.

Po dokładnym sprawdzeniu, czy wszystko leży jak trzeba, zgodziła się w końcu wyjść do ludzi. Komplecik w serduszka, który maluszek ma na sobie jest wspólnym dziełem (tak jak większość ubranek, które Sonyeo nosi lub nosić będzie) moim i Gabrysi, której w lalkowym świecie jeszcze nie ma. Jeszcze, bo zdradzę, że czeka właśnie na swoją pierwszą lalkę co oznacza wiele wspólnych wyjść i zdjęć.

Naszym pierwszym przystankiem był malutki, szklany wodospad po drodze na Promenadę Gwiazd. To, że póki co zdjęć z niej nie ma, nie oznacza, że ich nie będzie - po prostu dziś wolałam uniknąć zdeptania przez przechodniów Sonyeo i aparatu i zdecydowałyśmy się wybrać tam w bardziej sprzyjających okolicznościach.

Przez wszechobecne, ostre słonce, i mi było ciężko nie prześwietlać buzi Sonyeo na zdjęciach, i jej, bo malutka szybko się zmęczyła. Od razu znalazła sobie wygodny kącik w cieniu na słupku i nie chciała się ruszyć.

Ostatecznie włączył jej się wewnętrzny leniuszek na tyle, że znalazła sobie wygodny kącik na parkowym trawniku i taki był finał naszej pierwszej, wspólnej wycieczki. Nie ma jednak na co narzekać, bo obie wyszłyśmy z tego zadowolone, a oprócz tego Sonyeo zachwycała zarówno aparat jak i przechodniów swoim serduszkowym komplecikiem.

Jak wspominałam, słońce było tak ostre, że wspólna zdjęciowa praca była dość ciężka. Większość ujęć ostatecznie wylądowała w koszu, ale tego jednego było nam szkoda - nie codziennie w końcu ma się okazje siedzieć na ramieniu samego Juliusza Machulskiego. A że swoich zdjęć nie przerabiam nawet w najmniejszym stopniu, to pojawia się w swojej pierwotnej, prześwietlonej formie, nie jako element całości notki, a mały bonus.