Z wizytą u Dany

Nie po raz pierwszy, i nie ostatni, wybrałyśmy się z bąblami do Nysy z wizytą u Gabrysi i Dany (Pullip Merl), która pojawia się tu tak często, że z całą pewnością zasługuje na miano trzeciego bąbla w tej małej gromadce. Nysa nie jest zbyt dużym miastem, szczególnie w porównaniu do Wrocławia, do którego zgiełku jesteśmy przyzwyczajone, ale mimo tego, jakimś sposobem, za każdym razem odkrywamy na nowo jej uroki, a bąble nie mają dość i na słowa "Jedziemy do Gabrysi i Dany" same wskakują mi do plecaka, ledwie pamiętając żeby zabrać po drodze piżamki.

Pokój Gabrysi zmienił całkowicie wystrój co ucieszyło mnie niesamowicie, bo mimo białego, szpitalnego wrażenia, taka kolorystyka zapewnia świetne światło nawet w pochmurne, jesienne dni. Woori też wydawała się pod wrażeniem, bo kiedy tylko wstała (poprzedniego wieczora przyjechałyśmy okropnie zmęczone podróżą i tygodniem szkolnym), zaczęła okupować jedną z półeczek na regale. Chwilę po zrobieniu tych zdjęć mały mądruś zaczął z zapamiętaniem uczyć się słówek,..

Sonyeo znalazła sobie ciekawsze jej zdaniem zajęcie, oddając się całkowicie uroczemu towarzystwu Pana Zająca, dobrego  znajomego Dany. Powiedziała, że nasz Pan Królik "i tak woli Woori" (co jest dla niej absurdem), więc musi się nacieszyć obecnością tego białego, puchatego kolegi.

Zainteresowanie wnętrzem pokoju nie trwało jednak zbyt długo, a bąble skupiły całą swoją uwagę na widoku z okna tęsknie przez nie zerkając. Nie pozostało nic innego, jak powzdychać przez chwilę razem z Daną i Gabrysią na myśl o opuszczeniu ciepłego pokoju i wybrać się na dwór - im w końcu ciężko odmówić.

Dana chyba źle zniosła noc, podczas której musiała dzielić łóżko z bąblami w radosnych i zdecydowanie niezbyt sennych nastrojach, bo od kiedy postawiłyśmy nogi za progiem, wynajdywała każdą możliwą okazję żeby zmrużyć choć na chwilę oczy. Myśląc o tym, co sama przechodzę na codzień, gdy maluchy wpadają w nocną radość, wcale się jej nie dziwię.

Woori nie wykazywała za to najmniejszych oznak zmęczenia i od razu zaczęła radosny bieg po parku, którego celu do dziś nie umiem dociec. Biegała z górki, po górkę, czasem wpadając w liście (przez co w końcu ubrudziła sobie ubranko), a ja i Dana z podziwem obserwowałyśmy jej wyczyny.

Sonyeo od razu chętnie dołączyła do tych spacerko-biegów i nawet Dana, mimo początkowego rozleniwienia, szybko dała się przekonać do zabawy w tę małą wycieczkę naprzeciw przygodzie.

Po jej minie ciężko wywnioskować czy zrobiła to z faktycznej chęci czy raczej z troski o to, by bąble nie skończyły z główkami w stawie lub mrowisku, ale ostatecznie chyba bawiła się równie dobrze, co one - niektóre rzeczy bawią niezależnie od wieku i jak się okazuje, balansowanie na korzeniu wielkiego drzewa do nich należy.

Nawet najwytrwalszych łowców przygód dopada czasem zmęczenie i potrzebują chwili odpoczynku, choć zwykle tłumaczą to dość pokrętnie potrzebą pozowania na tle ładnych widoków. Nie będę się kłócić - ładny widok, ładne bąble, aparat w łapkach mam w końcu po coś.

Woori nawet podczas chwili odpoczynku nie przestawała omiatać otoczenia bacznym wzrokiem w poszukiwaniu przygód...

... za to Sonyeo chyba podzieliła nastrój Dany, bo połowa jej odpoczynku zmieniła się w średnio przytomną wegetację.

Woori nie dała rady usiedzieć długo w miejscu i już po krótkiej chwili ruszyła dalej na poszukiwanie przygód. Podczas odpoczynku czy też "pozowania do pamiątkowego zdjęcia" wypatrzyła sobie "jaskinię" w drzewie i czym prędzej udała się na małe jej zwiedzanie.

Bąble zapozowały mi jak prawdziwe turystki, nawet Dana opanowała na chwilę swój lęk wysokości (do którego oficjalnie się nie przyznaje) żeby ładnie pomachać mi do aparatu. Zmęczenie naszą małą wycieczką zaczynało być powoli widać nawet na buzi Woori, ale gdy ją o to spytałam, od razu zaprzeczyła, zapamiętale kręcąc główką.

Bąble w leśno-krasnoludkowym wydaniu to chyba kulminacyjny punkt naszej małej podróży, bo stamtąd nie chciały już się ruszyć, a Dana już chwilę wcześniej znów przysnęła na ręce Gabrysi. Jak widać nawet małym odkrywcom zmęczenie w końcu daje się we znaki... Bo jak tylko wróciłyśmy do domku, zasnęły jak dwa kamyczki (dwa, bo Dana spała już wcześniej, przez całą drogę).