sobota, 22 lipca 2017

Królewna krainy słodkości

Dziś krotko, bez  zbędnego rozpisywania się, bo pogoda zwyczajnie odbiera mi jakiekolwiek siły i nawet wystukiwanie wyrazów na klawiaturze wydaje się ciężką misją. Sama się sobie dziwię, że zmotywowałam się, by zrobić te zdjęcia, ale pomysł wpadł mi do głowy wczoraj wieczorem i nie chciał mi dać spokoju, a Sonyeo wraz z nim dołączyła się do męczenia mnie.


Więc wzięłam aparat, wzięłam Sonyeo i Pana Królika i po raz kolejny wykorzystałam możliwości mojego pokoju, których, jak się okazuje, kryje w sobie całkiem sporo. Efekt zaskoczył nawet mnie samą, jestem tymi zdjęciami zauroczona, a Sonyeo w słodkim wydaniu to jedna z piękniejszych rzeczy w ostatnim czasie (piękniejsza nawet od informacji o przyjęciu na studia, a to duże osiągnięcie). Nie przeciągam dłużej i wrzucam zdjęcia, bo sama nie mogę się doczekać, by pokazać je światu, mam nadzieję, że spodobają się nie tylko mi!




















Robienie zdjęć na tle, które w rzeczywistości jest pufą nie należało do najłatwiejszych, bo co chwilę łapałam się na tym, że przypadkiem łapię w kadrze kawałek ściany, ale i tak jestem naprawdę zadowolona, tak samo Sonyeo i Pan Królik i mam nadzieję, że nie tylko nam podobają się zdjęcia.

A co w następnym poście? Nie wiem, zupełnie szczerze, przestałam planować zdjęcia do przodu i ufam nagłym pomysłom i wydaje mi się, że wychodzi to zdjęciom na dobre. Jestem za to pewna, że to nie ostatni raz, kiedy Sonyeo prezentuje się w uroczym wydaniu.

poniedziałek, 26 czerwca 2017

Kącik chłopców

Znów wracam po przerwie! Tym razem dużo krótszej, ale jednak. Zdałam prawo jazdy (uważajcie na drogach), odświeżyłam stare hobby, ale o bąblach nie zapomniałam - pokój chłopców, dawno wykończony, w końcu doczekał się swojej chwili na blogu i do niego chcę was dziś zaprosić. To trzeci, na ten moment ostatni pokój w całym regałowym domku i nie sądzę, by miało ich przybyć, chyba, że przybędzie kolejny bąbel, a tego nie wykluczam, mam nawet ciche marzenie, kto mógłby to być, ale póki co zachowam to dla siebie. 




Na drabinie, która jest łącznikiem między salonem na górze i pokojem chłopców na dole, czyli już na samym wejściu widać małą zapowiedź tego, co można spodziewać się w środku - czyli w dużej części małego światku Hayula, bo jakkolwiek swojego stocku nie cierpi, to dziwnie lubi dekorować nim wnętrza.






Wchodząc do środka z aparatem zastałam Hayula na fotelu kompletnie pochłoniętego grą na swojej gitarze - czyli właściwie całkiem codzienny widok.




Udało mi się zrobić zaledwie kilka takich zdjęć zanim zorientował się, że jest podglądany, ale to zostało moim absolutnym faworytem, uwielbiam to, jak światło współgra tu z jego makijażem.






Bardzo szybko zorientował się, że ktoś go obserwuje i usiadł już w dużo sztywniejszej pozycji, ale wciąż prezentując się ślicznie. Ale z racji, że to post o pokoju, nie o nim, to na pokoju się skupię - fotel został wykonany przeze mnie i Gabrysię, kocyk na nim to nic innego jak pelerynka ze stocku Hayula, miś to jeden z małych, pluszowych kolegów, których chłopcy poznali na wycieczce po moich poduszkach, a za fotelem stoją... Zimowe sanki. Przy małej przestrzeni trzeba sobie jakoś radzić.






Koło fotela chłopcy postawili stolik wykonany przeze mnie i oprócz zwyczajowego bałaganu, którego szczęśliwie dziś uniknęłam, stoi na nim lampka z Tigera i gramofon, który im zrobiłam z pomocą kanału My Froggy Stuff na YouTube (pierwszy raz od początku lalkowania korzystałam z jakiegokolwiek tutorialu i mam wrażenie, że nie poszło mi najgorzej).




Między łóżkiem, a stolikiem swoje miejsce ma gitara Hayula - miniaturka w skali podobno 1/8 (choć bąblom i tak pasuje idealnie) gitary Burny MG-SW sygnowana imieniem japońskiego muzyka hide i przyznam szczerze, że od kiedy przyszła wciąż się nią zachwycam. Ma nawet prawdziwe struny, jedna z najśliczniejszych miniaturek (o ile nie najśliczniejsza), którą kiedykolwiek dorwałam, a Hayul chyba podziela moje zdanie.














Od razu zaznaczam - zdjęcia półek nie niosą i nawet NIE mają nieść ze sobą absolutnie żadnej wartości fotograficznej. Półeczki są tuż pod sufitem, który jest już poniżej okien w moim pokoju, więc zwyczajnie światło ich nie dosięga, więc zdjęcia są zwyczajnie koszmarne, ale uznałam, że jak pokazuję pokój, to warto pokazać go w całości, z półeczkami włącznie, które służą do przechowywania dosłownie wszystkiego. Od biblioteczki, w której znajdują się książki już dojrzalsze niż u dziewczynek, poprzez skrzypce Jidana i płyty winylowe aż do roślinek, chusteczek i kolekcji autek, półki rozciągają się przez cały pokój na całą szerokość każdej ściany. Równo z nimi, odrobinę niżej, chłopcy stworzyli ciągłą kompozycję ze świecących gwiazdek, które dotrzymują im towarzystwa w nocy - również na cały pokój.








Jidana za to zastałam w kubkiem herbatki w dłoni i jak widać... Bardzo się zmienił. Dostał jasnofioletowe włoski z ebaya i niebieskofioletowe chipy z aliexpressu, a także obitsu 23, takie samo jak ma Hayul i po tych zmianach w końcu czuję, że jest taki, jak miał być, a kontrast jego brwi z jasnym wigiem sprawia, że mięknie mi serce jak na niego patrzę.








Jidan chyba odkrył w sobie wewnętrznego modela, ale jestem mu wdzięczna, bo dzięki temu miałam okazję pokazać łóżko z Artifi, takie samo jak łóżko dziewczynek, tylko z inną pościelą, na którym na spokojnie mieszczą się we trójkę z Hayulem i Panem Niedźwiadkiem.




Koło łóżka chłopcy mają stolik na rzeczy niezbędne do przeżycia w nocy - czyli jedzenie. Identyczny zrobiłam dziewczynkom (bo oba to znów moje małe dzieła) i postawiłam przy ich łóżku, z tą różnicą, że ich pomalowałam na różowo, a nie biało żeby pasował bardziej do wystroju pokoiku.




Ścianę nad łóżkiem chłopcy ozdobili sami - Jidan naklejając kartę Hayula, a Hayul Jidana, chyba po to, by móc śmiać się nawzajem ze swoich stocków, ale nie jestem pewna, wolałam nie dopytywać.






 Bąble zatrzymały mnie przy łóżku dłużej chcąc koniecznie zapozować razem i muszę przyznać, że był to całkiem niezły pomysł - zdjęcia idealnie oddają kontrast między nimi.




Gdy poprosiłam, by równie ładnie zapozowali mi na tle całego pokoju, nie byli już tak chętni do współpracy, zbyt zajęci swoimi samochodzikami.








W końcu udało mi się ich jednak namówić i tak właśnie prezentuje się cały pokoik, a chłopcy ładnie się żegnają

Za to w planach na najbliższą przyszłość mam wyjście z Jidanem i dużo bardziej urocze niż zwykle zdjęcia z dziewczynkami. Zanim przyszedł Jidan, nie miałam pojęcia, że ogarnięcie czterech bąbli będzie tak ciężkie, a teraz zdjęcia z nimi muszę rozdzielać, bo całą czwórkę trudno ładnie pokazać na raz, chociaż pewnie podejmę się tego nie raz. Plus jest taki, że zdjęcia solo to u mnie nowość, a na pewno się utrzyma i tego pomysłu nie porzucę.

niedziela, 28 maja 2017

Troszkę spóźniona wiosna

Tak, to prawda, nie było mnie tu całe wieki - pisałam maturę i postanowiłam sobie, że nie będę się rozpraszać i o ile bąble towarzyszyły mi w codziennym życiu, o tyle nie brałam ich na zdjęcia, bo to zwyczajnie czasochłonne, a tego czasu nie miałam (miała go matematyka). Mam nadzieję, że to wyrzeczenie, które sporo mnie kosztowało opłaci się i wyniki nie doprowadzą mnie do załamania nerwowego... Nie sądzę żeby miało się to skończyć tak negatywnie, ale mimo wszystko troszkę się boję.

Odkryłam też, że dłuższa lalkowa przerwa doprowadziła do tego, że znów zaczynam mieć małego cykora przed wychodzeniem z bąblami na dwór i przeskoczenie go nagle po przerwie było niewykonalne i skończyłam nadrabiając wiosenne zdjęcia (których początkiem wiosny nie robiłam) w domowych warunkach. Hayul i Dana (Pullip Merl) Gabrysi nie wydają się jednak zawiedzeni i po raz kolejny pokazali się jako moje ukochane, blond prawie-bliźniaki i mam nadzieję, że was też nie zawiodłam... W każdym razie, bez zbędnego przedłużania, dziś Hayul i Dana.































Wypadającą rękę Dany zauważyłam dopiero zrzucając zdjęcia na komputer za co bardzobardzobardzo przepraszam, razi mnie to strasznie, ale całość zdjęć podoba mi się tak bardzo, że postanowiłam dodać je mimo tego.

A co u bąbli oprócz niesłabnącej więzi Dany i Hayula, który wciąż do niej lgnie? Jidan ma nowe włoski, oczka i ciałko czego z racji mojej przerwy nie pokazałam mimo, że zmiany te są sprzed paru dobrych miesięcy, ale spokojnie, nadrobię to. Tak jak i pokój chłopców, który stoi gotowy!